دو بازرگان-مترجم : سهراب عسکری

دو بازرگان

نویسنده: لئو نیکلایوویچ تولستوی

از داستان های کشور روسیه

مترجم: سهراب عسکری

چاپ شده در نشریه بادبان ،پاییز 1398

در شهری دو بازرگان، یکی فقیر و دیگری ثروتمند زندگی می کردند. روزی بازرگان فقیر قصد سفر کرد و تمام اجناس گران بهای آهنین خود را برای نگهداری به بازرگان ثروتمند سپرد. وقتی از سفر برگشت، نزد بازرگان ثروتمند رفت و تقاضا کرد تا اجناس را به او برگرداند. بازرگان ثروتمند که تمام اجناس او را فروخته بود، برای آنکه پول را به او ندهد و دست به سرش کند، گفت:                                                              

ـ اتفاق ناگواری برای اجناس تو افتاده است.                                                                                

ـ چه اتفاقی افتاد؟                                                                                                              

ـ من همۀ آن ها را در انبار گندم گذاشته بودم. موش های فراوانی آنجا پیدا شدند و همه ی آن ها را جویدند و خراب کردند. من خودم دیدم که آن ها چطوراجناس آهنی تو را دندان می زدند. اگر باور نمی کنی، خودت برو و نگاه کن. 

بازرگان فقیر جر و بحث نکرد و فقط گفت:                                                                                

ـ چه دلیلی دارد که بروم و نگاه کنم. من همین طوری هم به حرف هایت باور دارم. می دانم که موش ها خیلی دوست دارند به آهن دندان بزنند. خداحافظ.                                                                            

بازرگان فقیر رفت. در خیابان چشمش به پسربچه بازرگان ثروتمند افتاد که بازی می کرد. بازرگان فقیر دستی به سر بچه کشید، او را در آغوش گرفت  و با خود به خانه برد. روز بعد بازرگان ثروتمند، بازرگان فقیر را دید و بدبختی خود را برای او حکایت کرد و پرسید که او پسرش را ندیده است و یا خبری از او نشنیده است؟ بازرگان فقیر گفت:                                                                                                           

ـ معلوم است که دیدم. دیشب همین که از پیش تو به خانه می رفتم، دیدم که قرقی مستقیم به سمت پسرت شیرجه زد، او را به چنگ گرفت و با خود برد.                                                                        

بازرگان ثروتمند خشمگین شد و گفت:                                                                                

ـ تو از این که مرا ریشخند می کنی، باید خجالت بکشی. مگر امکان دارد که قرقی پسربچه را بدزدد و با خود ببرد.                                                                                                                         

ـ نخیر، من تو را ریشخند نمی کنم. زمانی که موش ها آهن را می خورند، جای تعجب نباید داشته باشد که قرقی پسر بچه ای را به چنگ بگیرد و با خود ببرد. همه چیز ممکن است.                                    

بازرگان ثروتمند فهمید و گفت:                                                                                           

ـ موش ها آهن تو را نخوردند، بلکه من آن ها را فروختم و دو برابرش به تو پول می دهم.                           

ـ که این طور، پس قرقی هم پسر تو را نبرده است و من هم او را به تو پس می دهم.